Łuszczyca jest jedną z chorób skóry, która dotyka znaczną część światowej populacji. Jej występowanie u danego człowieka uzależnione jest od wielu współistniejących czynników. Jednym z nich jest czynnik genetyczny.
Na podstawie badań molekularnych wykryto dwa typy łuszczycy. Typ I dotyka głównie ludzi młodych, przed 40 rokiem życia i charakteryzuje się wysiewnymi i rozległymi zmianami. Typ II pojawia się u osób starszych, między 50 a 70 rokiem życia, ma mniejsze nasilenie niż typ poprzedni.
Kolejnym z czynników istotnie leżącym u podstaw choroby, jaką jest łuszczyca, są procesy autoimmunologiczne. W ich wyniku dochodzi do nieprawidłowej reakcji układu immunologicznego, powodującej nadmierną proliferację komórek naskórka. Prócz czynników genetycznych i autoimmunologicznych, rolę w procesie powstawania łuszczycy odgrywają również superantygeny, neuropeptydy, cytokiny czy zmiany w naczyniach.
Typowa łuszczyca zwykła charakteryzuje się obecnością na skórze czerwonobrunatnych grudek, po zdrapaniu których ujawnia się powleczona jakby stearyną powierzchnia a następnie kropelkowate krwawienie. Grudki mają tendencję do zlewania się i tworzenia tarczek. Zmiany najczęściej lokalizują się w takich miejscach, jak okolice kolan, łokci czy owłosiona skóra głowy. Mogą również znajdować się w okolicy narządów płciowych czy odbytu a także w obrębie paznokci. Prócz łuszczycy zwykłej wyróżnia się kilka jej odmian, o różnej ciężkości przebiegu. Odmiana wysiękowa lokalizuje się w okolicy fałdów a w przypadku przerosłych i uwarstwionych strupów nosi nazwę brudźcowej. Odmiana krostkowa charakteryzuje się obecnością krostkowych wykwitów, które mogą ulegać zlewaniu i prowadzić do spełzania naskórka. Odmiana stawowa jest niezwykle groźną odmianą łuszczycy, ponieważ może prowadzić do trwałego inwalidztwa.
Leczenie łuszczycy uzależnione jest od ciężkości przebiegu choroby. W łuszczycy zwykłej na ogół wystarcza leczenie zewnętrzne, mające na celu usunięcie łusek a następnie zahamowanie nadmiernej proliferacji naskórka. W tym celu wykorzystuje się maści z kwasem salicylowym oraz cygnolinę, dziegcie, kortykosteroidy i pochodne witaminy D3. W leczeniu ogólnym najefektywniejsze jest zastosowanie fotochemoterapii, szczególnie z dodatkowym użyciem retinoidów. Ponadto, w tym leczeniu wykorzystuje się leki cytostatyczne, jak metotreksat czy cyklosporyna.
W ostatnich latach coraz większą rolę odgrywa zastosowanie leków biologicznych – przeciwciał monoklonalnych. Środki te działają na konkretne elementy układu odpornościowego, wpływające na pojawienie się łuszczycy. Skuteczna również jest ozonoterapia. Leczenie łuszczycy powinno być prowadzone przez specjalistę, który prawidłowo zdiagnozuje chorobę i dostosuje pod stan pacjenta odpowiednie leczenie. W przypadku wykorzystania laseroterapii być może istotne będzie skorzystanie z ośrodków zajmujących się chirurgią estetyczną. Jedną z nich jest Aesthetic Clinic, na której stronie internetowej wrosinski.pl znajdują się wszelkie istotne informacje dla pacjenta.
